نامه ای به کودکم

کودکم!

مادر مأموری است معذور تا کودک - این امانت آسمانی -  را به بهترین وجه برای خدا بپرورد و همانگونه که تحویل گرفته؛ سالم و پاک و معصوم؛ برای بازگشت به آغوش خدا مهیا کند.

و من، تو را در آغوشم که لبریز مهربانی است، در میان دستها و بازوانی که رفته رفته رو به افول می روند، روی چشمهایی که سال به سال تاریک تر و کم سوتر می شوند، در میان سینه ای که نم نم با خش خش پاییزانه ای آشنا می شود، خواهم پرورید.  

نفسم!

وقتی خوابی، بیدارم. وقتی بیداری، نزدیکم، وقتی می خندی، می خندم، وقتی گریه می کنی، می میرم!

عزیزکم!

 آنقدر نسبت به تو مهربانم که این راه مشقت بار تا به دست آوردنت، هرچند سخت اما چه شیرین و به یاد ماندنی می گذرد.

می دانم وقتی به دنیا بیایی تمام این روزهای سخت را پشت پلک معصومانه ات به نسیم فراموشی می سپارم و یک لبخند تو کافی است تا خالی شوم از اندوه لحظه های انتظار و سرشار شوم از دلدادگی مادرانه.

راستی! ... من که این همه نسبت به تو مهربانم؛ چقدر و چگونه با ما مهربان است آن «هزاران بار مهربانتر از مادر»؟